21 Aralık 2012 Cuma

kıpırtı

İçimde bir kıpırtı var; haftaya Perşembe İstanbul'a gidiyorum. Aslında şehir olarak İstanbul'u hiç de özlemiş hissetmiyorum, fakat görmek istediğim bi dolu insanı görecek olmak heyecanlandırıyor beni.

Göçebeliği devam ettirmeyi düşünüyorum, zaten Perşembe itibariyle 26 gün aynı yerde kalmış olacağım (Temmuz'dan beri rekorum bu; bi düşündüm, değil aynı ev, aynı şehirde/ilçede en uzun 15 gün kalmışım), şimdi biraz hareket zamanı. Arada babamda kalırım ama yine orada burada kalmaya da devam edeceğim sanırım. Gerçi bir yandan da "evim", "odam" gibi kavramları özlememiş değilmişim meğer, onu fark ediyorum.

Sinema, tiyatro vs. özlemi de sarmış durumda çok fena. Bugün gösterime giren "F Tipi Film"'e ve Washowski kardeşlerin filmi "Bulut Atlası"'na gideceğim mutlaka. Sonra Devlet Tiyatrosu'nda bu sezon ne var ne yok, hiç bilmiyorum ama bişeyler bulurum. Bi de "Mi minör" çok ilginç bir oyuna benziyor mesela...

Kıpırtının tek nedeni görmek istediğim bi dolu insanı görmek değil aslında. Tarifi zor şeyler dolaşıyo içimde. Temmuz'dan beri çalışmıyorum, Eylül'den beri evim bile yok. Hiçbir zorunluluğum yok, görevim, sorumluluğum, yapmam "gereken" hiçbir şey yok. Tamamen akışa bırakmış durumdayım kendimi. İnsanın kendisi bulması yolunda bundan daha özgürleştirici bi'şey olabileceğine ihtimal vermiyorum. İşte kıpırtı nedenim bu. Tarif edemeyeceğim galiba ama özellikle şu son birkaç günde bir yerlere varıyorum gibi hissetmeye başladım. Sanki İstanbul'da geçireceğim günler beni iyice yaklaştıracak. Neye, bilmiyorum... Ama oluyor sanki bi'şeyler, yerine oturuyor gibi. Bakalım bakalım...

8 Aralık 2012 Cumartesi

Alanya'da tembellik

Bu akşamüstü koşarken kafamda yüz tane şey vardı. Eve gelince hemen yazmalıydım ama kaç saattir oyalanınca birçoğu kaçtı korkarım. "Başlayınca açılır mıyım acaba?" diyerek deneyelim bakalım.

8 gündür Alanya'dayım ve çok iyi geçiyor. Her sabah 8-9 arasında kalkmaca, sonra uzun bir kahvaltı, sonrasında gitar, internet, TV'de snooker turnuvası (şu anda da bir yandan izliyorum), birtakım filmler ve diziler ile geçen bir rutinim var. Bir de her gün yemek yaptım, büyük bir keyifle. 2 kere de koşmaya çıktım. 8 günümün özeti budur. Annem de nihayet dün akşam gelebildi Bursa'dan.

Eylül'den beri sürekli hareket halinde olduğumdan mütevellit, Alanya'da bir yandan dinlenirken, diğer yandan da yaşadıklarımı sindirme gibi bir isteğim vardı. Geçen günlerin, gittiğim yerlerin, yaptıklarımın ve yaşadıklarımın üstünde durmam gerektiğini düşünüyorum, yoksa silinip gidecekmiş gibi geliyor birçok şey. Bunda tam olarak başarılı olduğum söylenemez. Yani dinlenme kısmı mükemmel gidiyor ama sindirme kısmında fazla bir ilerleme kat edemiyorum. Bunun nedeni de kimseyle fazla sohbet etmemem (Emir Abi'yle ilk 1-2 gün bir miktar konuştuk gerçi), sorulara muhatap (evet tek "t" ile yazılıyormuş meğer) olmamam falan. Burcu ile konuştuk bugün, "seninle röportaj yapmak lazım, insanlar sorulara cevap verirken açılıyorlar." dedi. Haklı, benimle röportaj yapmak lazım. ((: Bugün annemle konuşmak iyi geldi mesela, daha çok konuşursak daha da iyi gelebilir.

Bu arada hiç kitap okumadım. Bunun bir nedeni zihnimi dinlendirmek iken, diğer nedeni de 2 ay önce Alanya'dayken sipariş etmiş olduğum ama ben gittikten sonra gelen kitapları okumayı çok istemem, ancak bu kitapların annemle olması idi. -Eminim bu detayları herkes çok merak ediyordur.- ((: Neyse dün annem gelince, bugün o kitaplardan birine başladım ve bununla ilgili çok heyecanlıyım. Kitabın adı "Meteliksiz", Derin Kitap'tan. 1 yıl boyunca para kullanmadan yaşayan Mark Boyle'un hikayesi, kendi kaleminden. Henüz çok az okudum ama inanılmaz ilham verici bir kitap olduğu çok belli.

İlham demişken... Zaman zaman hepimizin karşımıza çıkan ilginç bloglar ve web siteleri var. Ben bunları belli bir yerde toparlamak istedim ve facebook'ta bunun için bir grup kurdum. Bu grubun, bizlere ilham veren, sosyal ve(ya) bireysel gelişimi yansıtan ve teşvik eden sayfalar olmasından bahsettim ve gerek benim, gerekse gruptaki diğer arkadaşların paylaşımları ile büyüyen bir grup olmasını umuyorum. Dünyada ve(ya) Türkiye'de seyahat edenlerin, farklı hayatlar yaşayanların, farklı ekonomik sistemlerin anlatıldığı, farklı bir dünya isteyen ve bu yönde çalışmalar yapan kişilerin oluşturduğu sitelerin tanıtımını yaptığımız bir grup oldu bu; çok da güzel gidiyor şu anda. İsteyen herkes http://www.facebook.com/groups/452935718099030/?fref=ts adresinden bu gruba ulaşabilir. Okuduklarımızı, duyduklarımızı paylaştıkça daha da heyecanlanacak ve başka bir dünyanın mümkün olduğuna daha da inanacağız, diye umuyorum. Belki zamanla bir web sitesine de dönüşebileceğini düşünüyorum. Bakalım...

Bu arada 2013 Anadolu Jam'in organizasyon ekibindeyim. Çok güzel oldu. Tüm hazırlık sürecinde yer alacağım ve önümüzdeki yıl düzenleyeceğimiz Jam'e de bir kez daha katılma şansına sahip olacağım. Perşembe akşamı Skype üzerinden ilk toplantımızı ve iş bölümümüzü yaptık.

Plansızlık halim aynen devam ediyor. Burada ne kadar kalırım, yakın zamanda tekrar yollara düşer miyim, ne ara İstanbul'a giderim, iş durumu ne olacak, gibi soruları kendime sorMAmaya devam ediyorum. Tamamen akışa bırakmış durumdayım ve içimde en ufak bir endişe yok. Şu an için özgürlüğün tadını çıkarmaya devam ediyorum; beni sıkıştıran, daraltan herhangi bir etken yok ve bu gerçekten çok büyük bir lüks. Bunun için gerçekten çok mutluyum.

2 Aralık 2012 Pazar

kaş'ta son günler ve şimdi alanya


bir süre hareket etmemekte fayda var. son 3 ayda yaptıklarımı sindirmem için biraz zamana ihtiyacım var. ne kadar çok km yol yaptım, ve ne kadar değişik deneyimler...

cuma akşamından beri alanya'dayım. annem henüz bursa'da olmadığından emir abi (eşi) ileyiz. gelir gelmez ocakbaşı-rakı ziyafeti yaptık, evde pek bi'şey yokmuş zaten.

dün epey bir mutfak alışverişi yaptım. aylardır yollarda olan ben, sebze, yeşillik, kahvaltılık vs almayı nasıl da özlemişim. almakla kalmadım tabii; eve gelir gelmez kaş'ta aydın abi'nin yapmış olduğu sebze çorbasından (kabak, havuç, soğan ve bulgurun güzel birlikteliği) yaptım, tek fark blendırdan geçirmeden... sonra z.yağlı patlıcan yemeği... sonra akşam olunca, ayıptır söylemesi (et-balık vs yapınca, söylemesi ayıp oluyor ya :D) zeytinyağı ve süt ile marinelemiş olduğum antrikotları fırına verdim. bir de salata ile sofra tamam oldu. e rakı eşliğinde tabii ki...

ayrıca sabahları omletler, şunlar, bunlar... göçebelik güzel ama yerleşik hayatı da özlemişim meğer.

öncesine de kısaca değinmek gerekirse, pazartesi yine zeytin toplayarak geçti ve salı sabahı lina ve sebastian'ı isveç'e uğurladık, aydın abi ile başbaşa kaldık. salı-çarşamba günleri benim için çok yeni olan şeyler yaptık, tırmıkla tarlayı sürmek, ağaçların etrafını çapalamak gibi gibi... ayrıca domates, acı biber topladım, keçiboynuzu ağacı diktik, bezelye vs. ektik. pek keyifli ve pek yorucu geçti 2 gün. ama fiziksel yorgunluğun ötesinde, son birkaç ayın yorgunluğunu da iyice hissedince, perşembe günü öğlene kadar odunları sıralayıp kaş'a indim. 1 ya da 2 gün orada kalıp alanya'ya geçecektim. ucuz bir pansiyon bulup dolaşmaya çıktım. kaş, kış aylarında düşündüğümden de sakin ve hatta ölü. ortalıkta insan yok doğru düzgün. dolaştım, yürüdüm... hava kararırken denize nazır bira içtim, sonra da bi'şeyler yedim falan... erkenden yattım, yapacak birşeyim de yoktu zaten, kitap okuyasım da...

sabah kalktım, kahvaltı yaptım, kısa bir kaş turu sonrası yola düştüm. en zorlu otostop deneyimlerinden biri oldu, 5 saatte antalya'ya varabildim. gerçi dolmuşla gitsem de 4 saat ama çok yerde durduğu için öyle. bu güzergahta bu mevsim sıkıntılıymış, anlaşıldı. antalya'da indiğim yerden bi otobüse bindim ve alanya yoluna çıktım. fakat sonra çok fena yağmur bastırınca ilk gelen alanya otobüsüne bindim ve geldim.

hava mevsime göre çok sıcak, an itibariyle 20 derece. ilk kez aralık'ta denize girebilirim. hem böylece orada burada lafı açıldığında, "o da bişey mi ben aralık'ta bile girmiştim denize" diyebilirim böylece; havam olur. ((: tabii ortamda ocak'ta girenler olmadığında...

bir süre buralardayım, artık yavaşlama zamanı...

25 Kasım 2012 Pazar

çiftlik günleri @datça @kaş

aslında kendi defterime yazıyorum günlük gibi bişiiler ama buraya geçirmeye üşeniyorum. bir de gün gün yazmayınca, sonradan eklemek de bi tuhaf oluyo. nasıl yapsam bilemedim; belki kısa bi özet iyi olabilir ama bayağı bi üşeniyorum şu anda. ((:

cuma akşamından beri kaş'tayım (çukurbağ köyü), eflatun eco art çiftliğinde. tatuta (www.tatuta.org) çiftliklerinden biri burası, daha önceki yazılarda tatuta'dan bahsetmiştim biraz. çiftlik sahibi aydın abi ve isveçli bir çiftleyiz. zeytin topluyoruz iki gündür, yarın öbür gün fidan falan dikeceğiz, öncesinde çapa yapacağız, bilmediğim işler. ama epey sardı beni. çok soğuk burası, kaş'ın azıcık iç tarafında kalıyo, kaşla aramızda alçak bir dağ var sadece, ama tam anlamıyla da karasal iklim hüküm sürüyor. gündüzleri epey ısınan hava sabaha karşı 0'a yaklaşıyor falan...

buradan önce de 10 gün datça'da, yazıköy'de, knidia çiftliğinde idim. ilk 3 gün tamamen yalnızdım koca çiftlikte. sahibi yurtdışındaydı, başka gönüllü yoktu. yaşam alanı olan mutfak ile yattığım yer arası 4-5 dakika sürüyordu, öyle bir yer ve yapayalnız. hatta yakın çevrede de kimse yoktu, köy 4 km ileride idi, falan... çok ilginç bir deneyimdi. yalnız akıl almaz bir doğa vardı bu arada, şimdi üşendiğimden fotoğraf koymayacağım galiba (bi de internet çok yavaş, çok bekletecek).

çok ilginç deneyimler, kafadan geçen bambaşka şeyler. nereye varacak bilmiyorum ama güzel günler...

3-5 gün daha kalıp alanyaya geçecek gibiyim.

şimdilik bu kadar yazmış olayım, belki daha detay yazarım ilerleyen günlerde. fotoğraf da koymalı yahu, poff...

9 Kasım 2012 Cuma

İstanbul günleri (29 Ekim - 9 Kasım)

Akşam Bursa'ya varış, Eskişehir'e gidecek olan kardeşim (Etkin) ile kısa bir görüşme, sonra eve gidiş; yemektir, rakıdır...

Pazartesi (tatilin son günü) trafikten korkup sabah erkenden yola düştük babamla İstanbul'a doğru. Bursa'da işini devam ettirirken, İstanbul'da da bir arkadaşıyla çalışmaya başladığı için ev tutacaktı. Evet, babam da göçebe oldu! Birkaç ev baktık, birini gözüne kestirdi; ertesi gün 1-2 yer daha gördü ama ilk baktığımız evi tuttu. 3-4 gün ev bakma, eşya toplama, taşınma ve yerleşme ile geçti. 1-2 akşam da bir kısım arkadaşla buluşma, görüşme...

Sonraki günler de yine sırtımda çanta, oradan oraya göçerek geçti. Daha önceki İstanbul seferlerinde belli bir yerde birkaç gün kalıyordum; büyük çantam orada oluyordu. Ama bu sefer hep gecenin geç saatlerinde belli oldu nerede kalacağım. Fazlaca akışa bırakma hali... ((: Bülent'te, arada 1-2 gün babamda, Ceren'de, son 5 günün dördünde de Ömürden ve Ali'de... Biraz düzene girdi yani en azından bikaç gündür. Yoruldum ama; sırtımda kitaplarım, bilgisayar falan... Bu akşam ne yapacağımı da an itibariyle bilmiyorum.

Genelde gündüzleri kafama göre takıldım, akşamları da birileriyle görüştüm, buluştum sürekli. İlginç olan 2 görüşmeyi kısaca paylaşayım: Bir tanesi Hindistan'da bulunan ve birkaç bin kişinin yaşadığı bir ekoköy olan Auroville'i ziyaret eden Gonca Yılmaz'ın izlenimlerini anlattığı söyleşi, bir diğeri de kurumsal hayatın dışına çıkma cesareti gösteren (ve göstermeyi düşünen) kişilerin oluşturduğu "İstifamı verdim!" grubu ile dün gerçekleştirdiğimiz buluşma. Gerçekten ilham verici kişilerle tanıştım, çok mutlu oldum. Haa geçen Cumartesi gecesi yıllar sonra ilk kez Araf'a gittim ve yıllar sonra ilk kez -latin haricinde- dans ettim; pek güzeldi! Bu arada bu süreçte azıcık fazla para harcadım korkarım.

Bu arada TaTuTa'da ilk durağım belli oldu. Önümüzdeki hafta Salı günü, Datça'da bulunan Knidia Çiftliği'ne gidiyorum, on gün kadar orada kalacağım. Şu sıralar zeytin toplama işleri falan var bildiğim kadarıyla, keyifli olacak! Oradaki duruma göre, o çevredeki diğer birkaç çiftliğe de geçebilirim gibi. Bakalım... Pek heyecanlı!

İşte böyle, İstanbul'da -şimdilik- son günler...

5 Kasım 2012 Pazartesi

Yeniköy Çiftliği günleri (23-28 Ekim)

Gün 1 - Sabah kalktık, hava fena olmasa da riske girmeyip Yeniköy'e otobüsle gitmeye karar verdik. Kahvaltı, evden çıkış, otogar... (Giderken bir yandan da gelecek seferler için uygun otostop noktası baktık ve hafif raylı sistem ile Egekent 2'de inilirse oranın çok uygun olacağını fark ettik.)

Ezine'ye ulaştıktan sonrasını otostopla hallettik; önce Bayramiç'e gittik, oradan da Muratlar Köyü'ne kadar bir kamyonla ulaştık. İndiğimizde sağanak yağmur vardı, kahveye sığındık, azalınca düştük yola. Yolda Burcu'ya çifte sürpriz yapmaya karar vermiştik; önce ben gireektim, 5 dk kadar sonra da Argın... Yeniköy'e ulaştık; önce ben girdim çiftliğe, Burcu son ana kadar fark etmedi beni, sonra bi sürü sarıldık falan... Sonra da Argın geldi, yine aynı şekil... ((:

Domates soslu, cevizli erişte yedik, çok güzeldi. Sonra bira, şarap, ateş, ateşte pişmiş elma, kavun yedik. Pek keyifliydik.

Gün 2 - Kalktık ve tavukları, kazları, civcivleri ("bici" diyorlar), keçileri, kedi (Zoro) ve köpekleri (Duman ve Badi) besledik. Benim için ilkti bütün bunlar ve pek güzeldi. Şahane bir kahvaltı yaptık; özellikle taze çekmiş olduğumuz baharat karışımı (susam, çörekotu, haşhaş) ile zeytinyağı, acılı domates sosu, bi de peynir, bi de Derya ve Burcu'nun yapmış olduğu domates reçeli...

Gönüllü bir grup gelecekti bayram süresince orada olmak üzere. Öğleden sonra grubun ilk kısmı geldi; Kıvanç, İdil, Berna ve Banu. Yerleşme, ilk muhabbetler, oryantasyon... Sonra Burcu'nun annesi babası da geldi; ekmek yaptık, sonra Işıl Teyze ıspanak ve soğan çorbası yaptı. Çok becerikli bir insan kendisi. Ben saatlerce ateşle uğraştım, biraz acemilik belki ama çokça da yaş ve az odun olduğundan mütevellit çok zorladı beni. Burcu'nun ailesi gittikten sonra yine sohbet falan ettik, sonra da yattık işte.

Gün 3,4 - Her sabah olacağı üzere 7'de kalktık ve keçileri yaymaya çıktık bu sefer (dolaştırmaya verilen ad). Yine diğer hayvanların da beslenmesi falan... Bu arada gece geç saatlerde Ayşe, Murat-Dilşat ve aşırı güzel kızları Nergis de ulaştı çiftliğe.

Günler birbirinden çok farklı geçmedi. Günlük rutin işler, hayvanlar, ev işleri vs. Buğday ayıklama, tohum çıkartma vs. Gündüzleri daha bir iyi gibiydim de akşamları durgun bir şekil alıyordum; kötü değildi ama sadece benim için alışılmadık biraz. Grubu da sevmiş olmama rağmen çok fazla kaynaş(a)madım, uzak durdum genelde, sohbetlere çok girmedim falan...

Bu arada 4.gün Altan da katıldı gruba. Onun geldiği akşam köy meydanında bayram vesilesiyle düzenlenen şenliğe de katıldık. Sonrasında mutfakta grup olarak oyunlar oynadık, biraz ritm yaptık falan, eğlenceliydi.

Gün 5 - İşler biraz değişti, buradaki en keyifli günümdü. Sabah, Burcu'nun yoğun ısrarı üzerine kayalıklarda kahvaltı ile başladık. Kahvaltı öncesi Berna'yı, sonrasında da Argın'ı uğurladıktan sonra ormana gittik; çalı çırpı ve kozalak topladık koca koca çuvallarla. Çiftlikte onları güneş altına serdik, sonra erkekler olarak bir tur daha toplayıp geldik. Çok güzeldi bu işlerle uğraşmak. (Bu arada sabah keçileri yayan grup keçileri kaçırdı, ben toparladım.) ((: Tohum ve buğday işlerine devam ettik. Akşamüstü Burcu ve Nergis'le domates toplamaya gittik; zaten çok keyifli olan bu iş Nergis sayesinde süper geçti. Çoğunlukla yeşil domates topladık; samanla mı kaplanıyorlar ne, sonra kış boyunca olgunlaşan "taze" domates yeme şansı oluyor. Yöntemi tam bilmiyorum da öyle bi'şeyler... Akşam Altan süper börekler ayptı bize; bayıla bayıla yedik.

Sonra İdil bize yaprağın hikayesinden, topraktan, permakültürden bahsetti. Bayağı heyecanlandığımı hissettim bu -benim için- yepyeni olan konulardan. Devam da edecekti ama Burcu ile Gezijam ile ilgili konuşmamız gerekiyordu, o yüzden ayrıldık. Kalanlar devam etmişlerdir herhalde, sobada yaptıkları kestaneler eşliğinde... ((:

Gün 6 - Güzel bir güne uyandık, hava bayağı sıcaktı. Yine grup gündelik işlerle vs ile uğraşırken, ben de biraz kaytarıp yazı yazıyorken ve babama 10 dk önce 2 gün sonra geleceğimi söylemişken (o da iş durumları nedeniyle bir an önce benimle görüşmek istiyordu ve ısrarla ve acele olarak çağırıyordu) bir anda orada şimdilik işimin bittiğini, bir an önce Bursa'ya gidip babamı görmem gerektiğini hissedip ve karar verip, 10 dk'da toplanarak yola düştüm. Kıvanç beni yol ayrımına kadar bıraktı ve sonrasında 2 araç değiştirerek akşamüstü Bursa'ya ulaşmayı başardım. Bayram dönüşü olduğu için arabalarda hep dörder, beşer kişi vardı; biraz zor oldu ama halloldu işte ((:

Genel olarak baktığımda çok güzel geçen günlerdi. Tüm bu günlerin sonunda kendimi bu tip bir hayat yaşarken düşünebilmeye başladım; düşünebildiğime şaşırdım. Hala yüksek ihtimal olarak görmesem de olabileceğini düşünüyorum biraz biraz. Bu arada TaTuTa'ya (http://www.bugday.org/bugdaygil/Tatuta/?p=&ID=&lang=tr) üye oldum ve şu sıralar birkaç çiftlikte gönüllü olarak çalışmaya karar verdim. Şu anda araştırma sürecindeyim.

Yollarda ve özgür olma hali sürekli olarak kendimle ve dünyayla ilgili bir şeyleri keşfetmeme yol açıyor ama daha da zaman lazım. O halde devam...







İzmir'e gidiş

Sağanak yağışla uyandık. Bu sefer bahçede değil de kapalı alanda kahvaltı falan... Sonra hava açar gibi oldu biraz olsun. Otobüs/otostop kararsızlığı yaşadık bir süre. Sonra bir gazla apar topar yola çıkıp otostopla gitmeye karar verdik. Tahminlere göre 1'e kadar yağmur beklenmiyordu da...

Yola çıktıktan 5 dk sonra, bir önceki gün bizi Kabak'tan anayola çıkaran adam ile karşılaştık; bizi Fethiye'ye kadar attı.

İndiğimiz yerde muz standı vardı, yolda iyi olur falan dedik ama tezgahın sahibi bir türlü gelmeyince 5 tane muz alıp 5 TL ve bir not bırakıp ayrıldık oradan. Sonra önce Muğla yoluna, sonra Muğla'ya, oradan da İzmir'e gittik. Muğla-İzmir arasındaki araç sahibi çok değişik bir adamdı bu arada... Akşamüstüne doğru İzmir'e, Argın'ın evine vardık, domates soslu şahane bir makarna yaptık.

Argın uykladı biraz, ben internet falan takıldım. Sonra akşam çıktık evden, karnımızı doyurduk, sonra birer bira içtik bir yerde, sonra kokoreç ve ev... Ertesi gün Çanakkale-Yeniköy'e geçecektik; bilet falan sorduk ama almadık. Hava durumuna göre otostopla gitmek vardı aklımızda. Ama nasıl gidersek gidelim, Burcu'ya güzel bir sürpriz olacaktı...

Faralya günleri - Likya (19-22 Ekim)

Gün 1 - Öğlene doğru nihayet Faralya'ya doğru yollandık. Şehir içinden başarabileceğimizden emin olmasak da yine otostopla (3 araç) önce Ölüdeniz'e ulaştık; orada şöyle bir denize girip çıktıktan sonra yine yola çıktık , uzunca bir bekleyişten sonra bizi Faralya'ya atacak olan "şanslı" araca bindik. Aracın duracağı yoktu da, Hülya önüne atlayınca mecbur kaldı. Toplamda 21 araçla Faralya'ya varmış olduk bu arada.

Hülya'nın birkaç yıldır geledurduğu George Housea geçtik. Çok cici bir yer, herkese öneririm. Rıdvan Amca (George), eşi, oğlu Hasan (gerçekten 10 numara bir adam, mekanı o işletiyor.) ve aileden birkaç kişinin çekip çevirdiği bir yer. Bizde çadır olmadığından bungalovda kaldık. Bu arada yemekler çok güzeldi, yazmadan geçemedim.

Orada bulunan bağdan toplanmış koca bir salkım üzüm üzümü yiyip kendimize geldikten sonra hemen Kelebekler Vadisi'ne indik. Tam da kaldığımız yerden çok keyifli ve hafif zorlu bir inişle geçiliyor (ya da deniz yoluyla), yaklaşık 40 dk.lık bir süreç sonrasında deniz seviyesine ulaşılıyor. 

İndik ve hemen denize attık kendimizi. Çok güzel ve berraktı ama aynı zamanda denizin yüzeyinde ince bir yağ tabakası da vardı maalesef. Bir süre yüzdük, bir süre taşlarda oturduk, uzandık; sonra orada karnımızı doyurduk. Bu arada ertesi sabah Argın'ın geleceğini öğrenip pek sevindirik olduk.

Geri tırmandık, gün batımının sonunu yakaladık, birer bira, sonra yemek, sonra muhabbet ve yıldızlar... 10'un üzerinde yıldız kaydırdıktan sonra hiç istemesek de ertesi sabah erkenden yürüyüşe gideceğimiz için saat 1 civarında yattık.

Gün 2 - Sabah 7'de kalktık, hızlı bir kahvaltıdan sonra Likya Yolu'nun ilk etabını yürümek üzere Hasan'la Ovacık'a gittik. Etap Ovacık'tan başlayıp Faralya'ya kadar sürüyor ve 12 km kadar uzunlukta; önce 2 saat kadar tırmanış, sonra yavaş yavaş inişle devam ediyor. Ovacık'ta Avustralya, Yeni Zelanda, İsviçre ve ABD'lilerden oluşan grupla yürüdük. Hasan ve grubun rehberi olan Yener de bizimleydi. Çok keyifli olan bu etap saat 1 civarında bitti. Öğlen George House büfede süper ötesi gözlemeleri, ayranları, patates salatalarını götürdük.

Sonra hamakta uyuklarken Argın geldi. Bir süre dinlendikten sonra 2. etap için (Faralya'dan Kabak'a - 8 km) Argın'la yola çıktık. 2. etap 1.si kadar süper değildi ama yine de güzeldi gayet. 1,5 satte falan asfalta çıktık; G.Afrika'lı bir çocukla karşılaşıp Kabak'a doğru yürüdük. O yorgun halimizle aşağı indik, denize girdik-çıktık ve hemen döndük. George House'da yeme-içme, sohbet-muhabbet, şarkılar... Gece Argın benim yatakta yattı, ben uyku tulumuyla çardakta açık havada... Fermuar sıkıştığından azıcık sıkıntılı bir gece oldu.

Gün 3 - Kahvaltı, tembellik vs sonrası 10:30 gibi Kabak'a daha bir deniz tarafından giden parkurdan yürüdük. Likya Yolu'nun parçası değilmiş bu yol, fekat inanılmaz güzeldi. Ağaçlar, kayalar, deniz... Öğleden sonra 3'e doğru döndük. Çay, menemen, çekirdek, Yula'nın (Macar bi insan kendisi) getirdiği antep fıstığı, bolca sohbet...

Akşam 6:30 dolmuşu ile Hülya'yı İstanbul'a yolculadıktan sonra Argın'la yemek, sohbet; yine yıldızlar... Yatmamızla birlikte çok miktarda yağmur başladı bu arada ve sabaha kadar devam etti.









25 Ekim 2012 Perşembe

Ahmetçeli'den Fethiye'ye gidiş / otostop

Ahmetçeli günleri bitti ama sırada yepyeni bir macera vardı. Hülya ile otostopla Fethiye-Faralya tarafına gidecek; Likya Yolu'nda yürüyüşler yapacak, Kelebekler Vadisi'ne falan inecektik. Fethiye yaklaşık 600 km mesafede idi ve yoldaki duruma göre, gerekirse İzmir ya da başka bir yerden otobüsle devam edecektik ama gerekmedi. ((:

Sabah 09:30'da Ahmetçeli'den yola çıkıp 20:30 civarında Fethiye'ye varmayı başardık, hem de tam 17 araç değiştirerek. Az uykulu bir geceden sonra çok yorucu, ve fakat çok da keyifliydi.

Her biri nev-i şahsına münhasır olan 17 araç sahibinin her birinden tek tek bahsetmek mümkün olmasa da, Çanakkale'de yaşayan ve Asos'ta bir kamp alanı alma düşüncesini bize açan, ben "ben çalışırım!" diye haykırınca arabadan inerken telefon numaramızı alan ve "renkli insanları severim, arayabilirim" diyen abiyi, arabasında yer alan telsizle kah evindeki engelli kızıyla, kah Almanya'daki tır şoförleriyle konuşan "kaptan" amcayı, üçüncü eşiyle evli olan ve "önemli olan ten uyumu, sıkılırsam bırakırım" diyen fizik hocasını, bizi Menemen'de alıp daha rahat devam edebilelim diye Karşıyaka yerine Bornova'ya kadar giden çifti, açıköğretime kayıt için bitmek bilmeyen sıra yüzünden Aydın'a giden tiyatrocu arkadaşı, "abi benim kafa iyi" diyip duran ve dediklerimizi bir türlü anlamayan arkadaşı, Muğla'dan Marmaris sapağına kadar bizi atan yakışıklı adamı (Hülya, seviyorsan git konuş), sonra yol boyunca bizi kopartan, en sonunda vedalaşırken Hülya'ya yumruğunu uzatan ve o şekilde selamlaşan tıbbi mümessili ve son olarak, akşam karanlığında durdurmayı başardığımız kamyonun süper değişik şoförünü (adam o kadar sıradan ve komik olmayan şeyleri o kadar heyecanla, kahkahalarla, direksiyonu yumruklaya yumruklaya anlatıyordu ki...) anmadan geçemeyeceğim.
 

Bu arada 6 gündür duş almamış 2 insanın 17 arabayı kirletmesi de pek hoş olmadı. ((:

Neyse Fethiye'ye vardık, geç olduğu için Faralya'ya geçmedik ve turizm meslek lisesi uygulama oteline yerleştik. Açlıktan bayılmak üzere olduğumuzdan pis halimizle dışarı attık kendimizi. Bir şeyler yedik, sonra bir yerde oturup 1 hafta aradan sonra alkolle tanıştık (sadece birer bira). Orada da başka bir yakışıklı çocuk vardı (çalışan); Hülya yine sevdi ama gidip konuşmadı. Birer bira sonrası yarı baygın bir şekilde otele dönünce, pis pis uyumaya karar verdik.

Sabah da yine pis pis kahvaltı yaptıktan sonra, tam 6,5 günün sonunda su ile tanıştık. Önce yadırgadım, sonra güzel geldi. ((:

GeziJam Pilot!!! (13-18 Ekim)

Uykusuz bir geceden sonra sabah karanlığında yola düştük. GeziJam'in pilot günü gelip çatmıştı. İstanbul'dan gelen Bülent, Hülya ve Bürge ile terminalde buluşup sarılıp koklaştıktan sonra Bayramiç arabasına bindik.

Saat 9:30 civarında Bayramiç'e ulaştık; çantaları bir kenara yığdıktan sonra meydandaki köy kahvesine oturduk; karışık tostları, bombaları (sucuklu yumurtayı sac gibi bi'şeyde yapıp ekmek arasına koyuyorlar.) yiyip karnımızı doyurduk. Bu arada son olarak, Yeniköy'de kalan Burcu ve Derya da aramıza katıldılar ve ekip tamamlandı. Burcu da, Derya da kırsal hayata yakın olan ve bir süredir farklı hayatlara hazırlanan arkadaşlarım. Burcu 1 yıl kadar Bayramiç-Yeniköy'de yaşayacak (yeni taşındı); Derya da zaten bir süredir çeşitli çiftliklerde, ekoköylerde gönüllü olarak takılıyor.

Belediye başkan yardımcısı ile görüşme, pazardan erzak alışverişi derken pilot çalışma yapacağımız Ahmetçeli'ye ulaşmamız öğleden sonrayı buldu. Çadırların kurulması, bakkala gidiş ve köyle ilk temas, ilk yemeğin yapılması, yenmesi... İlk ateş!

Bu arada kamp alanımız köyün biraz dışındaydı... Köprübaşı dedikleri yerde, çınar ağaçlarının arasında ve dere kenarında, gerçekten cennette olduğunu hissettiren bir alan.

Sonraki 5 günün ne kadar muhteşem geçtiğini anlatmaya kelimeler yetmez. Her sabah en önce Bülent ve Burcu'nun kalkıp hazırlıklara başlamaları, bizi kaldırmaları, çok leziz kahvaltılar, yemekler... Okul çıkışlarında çocuklarla (köyün 8 çocuğunun olması ve hepsinin kız olması) oynanan oyunlar, tarla işlerinde köylülerle çalışmalar, akşam ateş etrafında hipnotize olup konuşmamalar, zaman zaman da çokça sohbet, paylaşım... Bize çokça yardımcı olan muhtar Hüsamettin Abi, dünya tatlısı karısı Sevinç Abla (ki bir sonraki seçimlerde kocasına rakip çıkmayı planlıyor ve kazanacağından emin), bizi her gördüklerinde "hoş geldiniz" diyen ve her konuda yardımcı olan köylüler... Kampta, yemeğe gittiğimiz evde ve son gün köy kahvesinde müzik yapışımız, Sevinç Ablalar'ın kampı ziyaret ettikleri gün beraber fasulye (badalan) ayıklayışımız. GeziJam'le ilgili önemli çıktılara ulaşmamız ve çok önemli bir adım atmış olmamız... Bundan sonrası için de çok yolumuz var ya, bakalım...

Bu arada Pazartesi günü oyuncu değişikliği yaptık, aslında bir oyuncu değişikliği yapıp iki kırmızı kart gördük gibi. Sabah Özgür İstanbul'a doğru yola çıktı, aynı saatlerde Mustafa aramıza katıldı. Öğleden sonra da önce Bürge'yi İstanbul'a, sonra da Elif'i Eskişehir'e uğurladık. Bu süreçte çok emeği geçen Sinan da katılacaktı ama hastalığı izin vermedi maalesef.

Havadan bahsetmedim hiç! Mevsime ve bölgeye göre, anormal denecek kadar sıcak ve hiç yağışsızdı.. Çadırlarda kaldığımızdan, havanın durumu büyük şanstı bizim için. Uyku tulumlarımız da pek sıcak tutuyordu zaten ve son 2 gece dışarıda bile uyuduk; harikaydı!

Çarşamba günü değerlendirme toplantımızı yapıp akşam kahvede müzik yaptıktan sonra Perşembe günü oradaki son sabahımıza uyandık. Çadırları zaten önceki akşam toparlamıştık, kalan ıvır zıvırı da toplayıp yollara düşmeye başladık. Önce Bülent ve Mustafa'yı tüm o yükümüzle İstanbul'a uğurladık; sonra Hülya ve ben Fethiye'ye doğru yola çıktık; en sonda da Zeyd Çanakkale'ye, Burcu ve Derya da Yeniköy'e yola çıktı ve muhteşem kampımız / pilot çalışmamız son bulmuş oldu.

24 Ekim 2012 Çarşamba

GeziJam Pilot öncesi... İzmir, Çanakkale...

GeziJam pilot çalışması öncesinde Alanya'dan İzmir'e geçtim. 11 Ekim Perşembe sabahı İzmir'deydim; doğrudan Özgür'ün evine gittim. Upuzun bir kahvaltı sonrasında, hayata ve dünyaya dair yaptığımız upuzun sohbet beni kendime getirdi. Özgür bana gerçekten iyi geldi!

Öğleden sonra Günhan da katıldı aramıza; gözleri ışıldayarak J-Fest'te geçirdiği muhteşem haftayı anlattı bize. Bu arada J-fest her yıl Ekim'in ilk haftası Tekirova Sundance Camp'ta düzenlenen, jonglörlerin buluştuğu bir festival. Az kalsın ben de gidecek, hatta gönüllü olacaktım ama denk getiremedim.

Sonra akşamüstü dışarıda birşeyler yedik, içtik; oradan Günhan'ın evine uğrayıp Alsancak'a geldik. İspanyolca dil kursu çıkışında Argın'la buluştuk. Argın demişken... Blogda kendisinden bahsetmemi çok istiyordu. Ama kendisini uzun uzadıya anlatmayı çok istesem de bunda başarılı olma şansım pek yok. Zira kendisi gerçekten bambaşka bir insan. Nasıl hem bu kadar zeki, öte yandan akıllı, beri yanda haddinden fazla yetenekli, sonra çok duygusal, çok içli, çok espritüel olunabilir ki...... Bu adaletsizliğe (ve sadece 22 yaşında olmasına) zaman zaman isyan ediyorum ama elimden de birşey gelmiyor.

Günhan gittikten sonra, üçümüz Alsancak'ta bir süre takıldıktan sonra Özgür'e geçtik tekrar, çantamızda biralar (bkz. sosyal mesaj: poşet kullanmadık). Pek doyurucu ve keyifli muhabbet sonrası sabaha doğru uyuyabildik ancak.

Sabah kahvaltı faslı... Sonrasında Argın okula, dersine gitti (Tıp okuyor.), biz de Özgür'le Çanakkale'ye doğru gece yola çıkacak gibiydik ama bir anda akşamüstü gitmeye karar verdik. Çok fazla eşya, artı gitar falan da olunca otostop işine girmedik ve efendi gibi otobüs biletimizi aldık.

Akşam 10'a doğru Çanakkale otogardaydık; 10 dk. kadar sonra da Elif geldi (Eskişehir'den).. Bizi gördüğündeki şaşkınlığı ve mutluluğu görülmeye değerdi. Zira o akşamdan gelmemiz için çok ısrar etmişti ama ben gelemeyeceğimizi söylemiştim. ((: Sonra Zeyd bizi aldı ve çantaları eve bıraktık... Dışarıda birşeyler yedik, tekrar eve döndük. Duş, şarap, sohbet...

10 Ekim 2012 Çarşamba

Alanya'da son gün


Birkaç saat sonra İzmir'e doğru yola çıkıyorum. Sabah oradayım işalla. Cuma akşama doğru ya da Cumartesi sabah da Çanakkale-Ahmetçeli'ye geçeceğiz Özgür'le. GeziJam'in pilot uygulamasına sadece saatler (an itibariyle takriben 65 saat) kaldı. Bakalım neler yaşayacağız...

Bugün yağmurda koştum yine, iyi geldi. "yine" derken, geçen gün de koşmuştum, hatta o gün zaman zaman sağanak haline gelen yağmur altında koşmuştum; çok güzeldi.

Birkaç gündür karardım bayağı. Tekrar gündemle ilgilenmeye başlamış olmamla da ilgisi olduğunu düşünüyorum. Saçma sapan gelişmeler, savaşlar... ... ... ... ... (Buraları paylaşasım gelmedi, bana kalsın.)

Öyle işte; bu aralar çok yazamıyorum.

Haa dün akşam çok güzeldi, onu yazmadan geçmeyeyim. Annemle bolca rakı eşliğinde Neşet Ertaş, Müzeyyen Senar, Münir Nurettin Selçuk... Dinledik, eşlik ettik... Anneme de çok iyi geldi, pek sevindim ((: Seviyorum kendisini.

6 Ekim 2012 Cumartesi

Alanya'da miskinlik

Alanya'dayım Salı akşamından beri... Uçak + otobüsle geldim; otostopun tadı yok tabii.

Keyfim yerinde, evdeyim hep. Kitap okuyorum, yiyip içiyorum, başka da bi'şey yapmıyorum. 1 kere yürüyüşe, 1 kere de koşmaya diye evden çıktım sadece.

"Ne yapmalı?" sorusu hep kafamda bi yerlerde dönüyor. Henüz sonuç yok, ama dönen ve yavaş yavaş oturan bi'şeyler var tabii. Daha çok "ne yapmamalı" üzerinden gidiyorum aslında. "Şunu denedim olmadı", "bu zaten bana uygun değil", "bu olur ama çok yoğunlaşmak lazım" cümleleri üzerinden eleye eleye, en sonda hala elimde bi'şey kaldıysa ona yönelecek gibiyim. Kalmadıysa, hiç bilmiyorum... ((:

2 Ekim 2012 Salı

Yorucu günler - GeziJam pilot - İstanbul'la "ayrılık"

Son yazdığımdan bu yana geçen 5 gün pek yorucuydu. Keyifliydi ama çok yorucu... Her gün en az 1 planım vardı + yapmam-halletmem gereken işlerim. Çok yoruldum...

Sarımsaklı'dan döndüğümden beri, yani bu gece dahil 7 gündür, Özcan'dayım bu arada; pek de güzel oldu. Burada da pek rahat ettim. İnsanın (en azından benim) rahat etmesi için "kendi" evine ihtiyacı(m) yok bence. Güzel arkadaşları varsa, biraz da kendi rahatsa oluyor... ((:

Yarın Alanya'ya gidiyorum; 8-9 gün -neredeyse- evden çıkmadan geçireceğim, biliyorum. Kitap okuyacak, tembellik yapacağım. Annemlerle takılacağım. Seviniyorum...

Aslında son gününü bilmeksizin gidesim var ama GeziJam'in pilot çalışmasını yapıyoruz nihayet, 13-18 Ekim tarihlerinde Çanakkale-Bayramiç'in Ahmetçeli köyünde olacağız. Orada köylülerin hayatına karışmaya çalışıp, paylaşımlarda bulunmayı hedefliyoruz. Bu arada müzik, oyun gibi sosyal etkinliklerle de zenginlik katmayı umuyoruz. Bakalım ne kadar başarılı olacağız. Pek heyecanlı... Birkaç aydır konuşageldiğimiz, süreçte birçok toplantı yaptığımız, kafa patlattığımız projenin deneme sürüşüne çıkıyoruz. Burada yapacağımız gözlemler sonrasında proje biraz daha şekillenecek ve İlkbahar'da yollara düşmek üzere hazırlıklara başlamayı hedefliyoruz.

Yalnız İstanbul'dan çok sıkıldım, gerçekten burayla işimin bittiğini hissediyorum güçlü bir şekilde. Bu aralar papağan gibi aynı şeyi söyleyip duruyorum, hem kendime hem başkalarına. Bakalım ne olacak, kalıcı bir hissiyat mı?.. Ki şiddetle öyle olduğunu hissediyorum. Henüz yerine tam olarak ne koyacağımı bilemesem de, İstanbul'a -ve hatta başka bir sanayi şehrine- dönemezmişim gibi geliyor. Çok koptum gibi... Çok anlamsız gibi... Çok gereksiz gibi...

27 Eylül 2012 Perşembe

tam özgürlük hali

Dün (Salı günü) öğlen civarında İstanbul'a doğru yola çıktık. Akşam saatlerinde de vardık. Herhangi bir sıkıntı olmadan geldik sağ salim. Hülya (diğer bir jamci)'da kalacak gibiydim ama son anda Özcan (TEGV'de kısa bir süre beraber çalıştık ama çok iyi anlaşıyoruz)'a çevirdim rotayı. Bostancı'da buluştuk, ilk iş çok uzun zamandır merak ettiğim Yaşar Usta'dan dondurma aldık; gerçekten çok güzelmiş bu arada. Bostancı'ya yolu düşenler bunu atlamasın sakın. Sonra eve geldik, bi'kaç bira içtik, epey sohbet ettik, müzik dinledik. Özcan bi'kaç tane şarkı-türkü çaldı bağlamasıyla, söyledik beraber. Gayet keyifliydi yani...

İstanbul'daki üçüncü durağım Özcan olmuş oldu böylece. Bu akşam da buradayım. Yarın, Gezijam toplantımız var, onun sonrasında jamcilerden birinde kalırım muhtemelen. Önümüzdeki 4-5 gün sabah-akşam planım ve görüşecek kişilerim var bu arada. Pek yoğunum ((:

Bugün önemli bir gelişme oldu. Uzun zamandır direkten döndüğüm kararı nihayet aldım: Dans dersimi, yani an itibariyle var olan son sorumluluğumu bıraktım. Artık tamamen özgürüm işte. Ders verirken her ne kadar çok keyif alsam da, ve az da olsa bir gelir sağlamama yol açsa da bugünlerde bir nevi ayak bağıydı da aslında. Bi'yerlere gideceğim zaman beni engelliyordu, ya da dönmek istemiyorsam bile erken dönmek zorunda kalabiliyordum. Ne zamandır kafamda vardı da, bir türlü bırakamıyordum da. Neyse bugün bıraktığımı söyledim. Yerime bir eğitmen bulacaklar şimdi.

Bu arada İstanbul'dan da iyice uzaklaşmış hissediyorum. Hiç keyif vermiyor bu beton yığını ve kalabalık artık. 3 yıl önce İstanbul'u bırakma denemem olmuştu da sonrasında geri dönmüştüm. Ama bu sefer içimdekiler farklı ve daha ciddi bir kopuş var sanki. O zaman sadece iş hayatı beni geriyordu ve farklı bir şeyler denemek istiyordum; şimdi neredeyse bütün hayat geriyor. Her şey çok yapay, çok sahte ve çok yanlış geliyor. Metropollerde anlamsız hayatlar yaşıyoruz. Bununla ilgili -diğer blog'da- daha önce yazdıklarımı tekrar etmiyim şimdi ama öyle yani, çok boş geliyor bir sürü şey. Henüz bu hayatın yerine net birşey koymuş değilim ama göçebelik işine zaten bu arayış nedeniyle başlamıştım. Bi'şeyler yavaş yavaş şekilleniyor ve beni bi' yerlere götürüyor gibi sanki.

Şimdi ilk iş haftaya Alanya'ya, annemin yanına gitmek olacak gibi. Sonra GeziJam'in pilot uygulamasını yapacağız, aksilik olmazsa. Onun önüne ya da sonuna İzmir takarım, sonra da kara kış öncesi Doğu Karadeniz ya da Güneydoğu'ya doğru yol alasım var. Bakalım neler olacak...

Sarımsaklı'da festival günleri

Cumartesi, Pazar ve Pazartesi festival günleriydi. Hayatımda ilk kez sunuculuk yaptım. 2 kişiydik; Arzu Türkçe sunuşları yaptı, ben de sonrasında İngilizceleri...

İyiydi, bi sıkıntı yaşamadım. Akşamları bikaç saat sunuş yapmak dışında çoğunlukla tatil gibiydi zaten. Denize girdim falan, bi gün Şeytan Sofrası'na gittim geldim yürüyerek. Fotoğraf falan çektim, belki eklerim sonra bikaç tane...

Fazla paylaşacak bişeyim yok, ya da tembelim... Ama bu kadar.

21 Eylül 2012 Cuma

Ayvalık, Cunda

Sabah uyandığımızda küçük bir sürprizle karşılaştık. Epey yağmur yağmıştı ve hava kapalıydı. Ama bir saate günlük güneşlik olacaktı.

Kahvaltı ettik, sonra ekiplerden birinin (Bosna) kaldığı otele gittik, onlarla bi' görüşmemiz oldu. Öğlene doğru otele dönmüştüm. Önceki günden kalan son uyuzluk kırıntılarını da üzerimden atmayı başarıp Ayvalık, Cunda tarafına doğru gitmek üzere yola düştüm. Nereye gidilir, ne yapılır konularını da özellikle araştırmadım.

Ayvalık yoluna çıktım ve otostop çekerek Ayvalık'a ulaştım. Bu arada bu otostop işini o kadar içselleştirmişim ki, bugün ilk kez, farklı bir yolla gitmek aklıma bile gelmedi. Sevdim bunu ((: Sonra yürümeye başladım ve zaten bir daha durmadım. 6,5 saat boyunca, Google maps'ten baktığıma göre 15 km'ye yakın yol yürüdüm. Bunun en az 5,5 saati kemiksiz yürüme, sadece yemek yerken ve dönüş yolunda oturdum.



Önce Ayvalık sokaklarında gezdim bayağı, rastgele girdim oraya buraya, bir sürü fotoğraf çektim. Çok güzel bir yer gerçekten, taş Rum evleriyle, daracık sokaklarıyla...










Sonra Alibey Adası'na (Cunda) yürüyebileceğime ikna oldum ve yürümeye başladım. Tam adaya geçiş yapılan yere gelirken balıkçı görünce önce orada yemeğimi yemeye karar verdim.




Sonra Cunda'ya varana kadar epey yürüdüm, rastgele deniz kıyısına indim, rastgele geri çıktım, ağaçlardan incir yedim, adını bilmediğim ama kabuğu soyulup yenen kamaşık meyveden yedim. Çok çok güzeldi. Soldaki incir bu arada da, o meyveyi bilemedim. Hani iyice yumuşayınca yenilen, küçük kahverengi bi'şey. O işte!



Sonra Cunda'ya vardım, bikaç kere turladım. Tepelere çıktım, indim; neredeyse her sokağına girdim bir şekilde. En son iyice yoruldum artık.

Cunda'ya girdiğimden itibaren (hatta daha yoldayken de kaçınılmaz olarak aklımdaydı) balıkçılarda gözüm kaldı ama hem vakit erkendi ve acıkmamıştım, hem az harcamakta fayda vardı, hem de tek başıma rakı içerken motor taktığım için yeterince zevk alamıyordum. Sonuç: Evet, oturmadım. Akşam oluyordu zaten artık, dönme vakti gelmişti.

Yola düştüm, otostop çektim yine ama epey bir süre kimseyi durduramadıktan sonra bir traktör durdu. Hayatımın en konforsuz ve en keyifli yolculuğunu gerçekleştirdim Ayvalık'a kadar. Hatta videoyu yüklemeyi deneyeceğim şimdi...
Sonra Ayvalık'ı baştan başa yürüdüm yine. Zeytinyağlı, sakızlı kurabiye falan aldım... Sona yürüdükten sonra bir araç daha durdurdum ve Sarımsaklı'ya ulaştım. Saat artık 7 civarıydı, epey serinlemişti, rüzgar falan vardı. 5-10 dk. denize girdim; yorgunluğumu orada bıraktıktan sonra otele geldim. Duştur, yemektir vs... Bu arada otelin yemekleri vasatın da altında, ne acı...

Birazdan, birlikte geldiğim ekibe takılacağım. Onlar da bar-clup falan bi'şeyler diyorlardı. Çok enerjim yok ama en azından azıcık görüneyim.

Yarın da festival başlıyor bakalım...

İlk tercümanlık denemesi

Dün akşamdan devam...

Akşam yemeğe indik, ama yemeğe henüz başlamışken, kendimi o akşam kokteylde yapılacak konuşmaları tercüme ederken buldum. Acil bir durumdu ama hallettik. Zaten ben kokteyle herhangi bir sunuş vs. yapmayacaktım, sadece ülke temsilcileriyle görüşürlerken ekibe yardımcı olacaktım.




Sonra konuşmalar, sunumlar vs.ler başladı, bir ara kendimi apar topar sahnede buldum. Balıkesir milletvekillerinden birinin konuşmasını tercüme ettim; biraz zorlandım, vekilimizin coşkusuna da yeterince ortak olamadım sanırım ama bir şekilde kotardım işte ((:






Sonra gruplarla temas kurduk, ben yine tercüme kısmında yardımcı oldum, falan... Tüm akşam boyunca pek sıkıldım, çok da gerildim. Hala kendimi yabancı ve fazlasıyla yalnız hissediyordum çünkü. İçim bir karardı, bir karardı... Bir anda tüm yaşama enerjim çekildi sanki.





Sonra 12 civarında otele döndüm. Uzun zamandır bünyeme çok yabancılaşmış olan pantolonu çıkarıp şortumu giyip birayı ve fıstığı kapıp sahile gittim. Denizin dibinde iki bira içtim ve kendime geldim resmen. Gece odaya girdiğimde çok daha iyi hissediyordum. Alkol nasıl bi'şey yaaa...

20 Eylül 2012 Perşembe

Sarımsaklı günleri...


Sarımsaklı günleri başladı. Dün akşam 6 civarında yola çıktık İstanbul'dan, gece 1 küsurda buradaydık. 3 araba geldik, mini bir konvoy halinde. Her şey yolundaydı; sadece gruptaki herkesle yeni tanışmış olduğumdan mütevellit azıcık mesafe vardı aramızda (hala da var gerçi) ama büyük bir sıkıntı sayılmaz.



(Soldaki fotoğrafı Eskihisar'dan Topçular'a geçerken çektim.)



Yatmaca, kalkmaca, kahvaltı... Sonrasında artık iyice abarmış olan sakalları kısalttım nihayet. Denize girdim, su çok ama çok güzeldi. Bayıldım! Sonra biraz uyuyakalmışım.


Sonra da işte bu akşam kokteylin olacağı yere gittik, biraz takıldık. Ayvalık tostu yedik, falan... Pek bi'şey yok anlatacak! Bi' arkadaşım olsaymış, süper olurmuş da... Daha 9 gün önce Dardanos'ta Zeyd ve Yağmur'la sapıtışlarımız aklıma geliyo şimdi. Çok durgun takılıyorum, korkarım.

19 Eylül 2012 Çarşamba

Ayvalık öncesi

Dün, Ayvalık-Sarmısaklı'daki festivalle ilgili bilgi almak, tam olarak ne yapacağımı öğrenmek ve organizasyonları yapanlarla tanışmak için Gebze'ye gittim. İçimde epey bir sıkıntı ile gitmiştim, rahatlamış olarak geri döndüm. İçin için gerilmişim meğer; insanlarla tanışınca, konuşunca iyi geldi.

Çok fazla bir şey yapmayacağım. Zaten festival ve gösteriler 22-23 ve 24'ünde imiş. Ve zaten bir sunucu varmış, tecrübeli biri. O sunacak, ben de İngilizce olarak tekrar edecekmişim. İlk gün 1 sayfalık (büyük puntolarla) bir metin var; onun dışında yapacağımız şey, ülkelerin adını anons etmekten fazlası değil. Ülkeler demişken, ilginç bir liste olduğundan paylaşmak istiyorum: Bosna Hersek, Senegal, Gambiya, Avusturya, Makedonya, Gana, Hırvatistan, Slovenya, Beyaz Rusya, Kongo, Yunanistan, Bulgaristan, Karadağ, Fildişi, Sırbistan, Senegal. Balkanlar ve Afrika yani ((: Pek keyifli olacak gibi.

3 akşam sunuş, ilk gün kokteyl gibi bir şeyde ihtiyaç olduğunca çevirmenlik, belki aralarda da destek olurum biraz organizasyona. Hepsi bu! Kalanı deniz, kum, güneş...

Akşam yola çıkıyoruz, 6 civarında Gebze'den hareket edeceğiz...

18 Eylül 2012 Salı

sunuculuğa giriş - 101

Yarın akşam Ayvalık yolcusuyum. Çok tesadüfi bir şekilde, orada düzenlenecek olan Uluslararası Halk Oyunları Festivali'nin sunucusu olarak buldum kendimi ((: 18 ülkenin katıldığı, onun dışında pek bir şey bilmediğim bir etkinlik. 25 Eylül'e kadar orada olacağım, hem tatil yapacağım, hem de ilginç bir deneyim olacak benim için ((:

göçebe günlükleri gün 14,15

Çok bi'şey yapmıyorum birkaç gündür. Üzerimde yorgunluk var. Hep evde oturasım var, çıkmayasım...

Pazar günü sadece alışveriş yaptım biraz, sonra evde bunu yemeğe çevirmeye çalıştım da Nes'e rezil oldum. 10 gün öncesinde Ekin'de yapmış olduğum ve çok beğendikleri patlıcanlı Emre kebabını aynı şekilde yaptım ama elimde patladı. Patlıcanlar pişmedi, etler kurudu, falan. Nes bıyık altından güler, ben "aslında ben güzel yemek yapıyorum bi' kere" diye çırpınırım. İşin kötüsü birkaç gün önce yaptığım çorba da o kadar güzel olmadı. Yok yok mutfaktan belli ki.. Nes'in kardeşi Elif beğendi çorbayı neyse ki ((: Yemek de çok rezil olmadı yine ama çok da güzel olmadı işte; bi de çok bekletti bizi.

Yemek sonrası onlar gittiler, ben evde yalnız takıldım. Bi diziye başladım, biraz yazdım sonra, diğer blog'a koydum hatta.

Dün de akşamüstüne kadar evde takıldıktan sonra GeziJam'le ilgili Burcu'yla toplandık ve önemli bazı yerlere ulaştık sanki. Bu arada GeziJam için 13-17 Ekim arasında pilot bir çalışma yapmayı düşünüyoruz ve sonrasında projeyi daha da şekillendirmeyi. Bununla ilgili gelişmeleri de paylaşırım, yeri geldiğinde.

Sonra akşam yine bir Jam buluşması yaptık, Hanzade'nin orada. Yemece, içmece, sohbet... Gayet keyifliydi, her zamanki gibin...

16 Eylül 2012 Pazar

göçebe günlükleri - gün 11,12,13 - istanbul koşturmacaları

Nes'teyim hala. 3 gündür epey bi koşturmaca. Bugün artık tükendiğimi fark ettim zaten.

Perşembe günü akşamüstüne kadar evde takıldıktan sonra Charles Eisenstein'ın konuşmasını dinlemek üzere Haliç Kongre Merkezi'ne gittim. Charles ilginç bir adam ve dünyaya-sisteme dair güzel fikirleri var. Uzun uzun anlatmayayım ama, para, armağan (tam olarak "hediye" değil de, İngilizce'deki "gift"ten bahsediyor) gibi konulara farklı bir bakış diyeyim. http://blog.zumbara.com/ adresinde bazı konulardaki yazıları var (henüz okumadım), bir de Kutsal Ekonomi adlı kitabı birkaç ay içinde Türkçe olarak çıkmaya hazırlanıyormuş.

Güzeldi konuşma, ara ara uyukladım da ama, bi halsizlik var bi'kaç gündür. Daha da güzel tarafı da şehir dışından birkaç jam'cinin de bizimle olmasıydı. Ahmet geldi, Zeyd'le zaten beraber geldik, Özgür de gelmişti, bir de Esra... Çıkışta Sütlüce'nin uykulukçuları meşhur ya, onlardan birinde uykulukları götürdük bira ve ayran eşliğinde (Zeyd hariç ya bira ya ayran içtik de Zeyd ikisini karıştırmayı tercih etti; haliyle çarptı biraz.)...

Sonrasında Ekin'e gittik (ilk ev sahibem / ev arkadaşım), çay içtik, tatlı yedik. GeziJam'den konuştuk bayağı. Aslında toplantı ertesi gündü ama konu geldi ve bayağı bi'şeyler konuşuldu. Eve bayağı geç geldim.

Ertesi gün Charles'ın 1 günlük bir çalışması vardı ve ona katıldık. Güzel bir çalışmaydı ama uzun uzun bahsetmek istemedim şimdi. Giderken Sinan'ın arabasına 7 kişi sığmıştık, dönüşte 8 kişi sığışmayı başardık ((: Hem de bir tek ufak tefek biri yokken aramızda. O anların da fotoğrafları ve videoları var, fırsat bulursam ve arkadaşlardan alabilirsem eklerim. Bu arada etkinlik Nezahat Gökyiğit Botanik Bahçesi'nde idi. Çok görülesi bir yer. Otoyolun kenarında yüzlerce çeşit bitki, ağaç vs. Çok çok keyifli bir yer.

Akşam Bürge'nin yeni evinde toplanacaktık GeziJam toplantısı için. Öncesinde Kadıköy'de TEGV'cilerle buluştum. Off çok özlemişim çocukları!! Çok kalamadım ama aklım orada kaldı resmen. Neyse, 2 hafta sonra rakılı falan bi'şeyler yapacak gibiyiz. Nihal, Özcan, Onur, Ceren, "Meren" unutmayın sakın! ((:

Sonra Bürge'ye geçtim, pek şeker bir evi var; iskeleye 3-4 dakika hem de. Güle güle otursun o zaman. GeziJam toplantısını yaptık. Önemlice kararlar aldık galiba. Zaten çok az zamanımız kaldı; Ekim ortasında bir köyde pilot çalışma yapmayı hedefliyoruz. Yeri de belirlemek üzereyiz, iş ne gibi etkinlikler yapacağımızı belirlemeye kaldı. En zor kısımlara geldik artık. Bakalım ne olacak...

Sabah 4'te falan yatabildik; yerlerde, minderlerin üstünde vs. her yerde insanlar vardı. Tam üniversite kafası. Çok güzeldi ama... 10 kişi kaldık evde, 8'i salondaydı ((:

İşte sabah kalkmaca, toparlanmaca ve bir önceki gecenin bulaşıklarını yıkamaca, poğaça-börek vs alıp Moda'da kahvaltı yapmaca, çayların çok pahalı olmasına (küçük 2 tl, büyük (su bardağı) 4 tl) kızmaca, bununla kalmayıp bir büyük çayı masaya ve üstüme devirmece, gerilmece, garsonla laf dalaşına girmece falan... ((: Hiç de adetim değildir ya... Sonra çimlere yayıldık bir süre, orada birkaç sokak köpeği ile arkadaş olduk. İsimleri de var; İsmail Abi, Kemal Amca (çok pisti, bi de kuyruğu böyle rastalı saç gibiydi, çok şeker), diğerinin adını unuttum şimdi ama Refik gibi bi'şey koyduk galiba. Aşırı tatlılardı; en son bizi otobüs duraklarına kadar bıraktılar zaten. Çok iyi anlaştık.

Artık ayakta duracak halim yoktu ve tam anlamıyla leş bir halde Nes'e geldim. Hemen duş falan aldım, kendime geldim biraz. Biraz muhabbet falan. Sonra Nes bize (biz derken akşam Atakan da geldi. Kendisi Nes'in sevgilisi olur, bir de çok iyi solisttir, grubunun adı "King Size", muhtelif yerlerde çalıyorlar.) balık yaptı. Fırında palamut; altında soğan, daha da altında patates... Salata yaptı bir de koca bir tabak. Ayrıca bir de soğan yaptık sumaklı falan. O kadar afiyetle yedik ki anlatamam, ama çok şiştik. Sonunda da fırına vermiş olduğu helvaları yerken keyifler tavan yaptı zaten.

Sonra biraz muhabbet, biraz TV falan... Zumbara'da çok aksattığım bir hizmeti online olarak verdim nihayet. Zumbara'dan daha önce de bahsettim, mutlaka girmeli, bakmalı, katılmalı; çok seveceğinize eminim.

Sonra da şu 3 günü yazdım işte.

Biraz sıkıntı vardı içimde ama geçti galiba. Zaten çok uzamış yazı, şimdi oralara girmeyelim.

13 Eylül 2012 Perşembe

göçebe günlükleri - gün 10 - otostopla İstanbul'a dönüş

10. günün sonundan yazıyorum, hatta 11. gündeyim şu anda ama dünden (12 Eylül Çarşamba) bahsedeceğim. Bulutsuzluk Özlemi dinliyorum kaç saattir, şimdi de Tanju Okan-Aşkı Bulacaksın. Bitince Ortaçgil'e geçeceğimdir.

Zeyd sağ olsun, yine oyalandı da oyalandı sabah. ((: 9'da çıkmayı planlarken 11 civarında anca çıkabildik evden. Bi'şeyler atıştırdık falan...


Neyse 12 feribotuyla Eceabat'a doğru yola çıktık. Yarım saat sonra karşıdaydık. Hemen koşup, feribottan çıkan araçlara otostop çektik ama duran olmadı orada. Biz de anayola doğru yürüyüp, oradan otostop çekmeye başladık. Yarım saat sonra falan biri durdu (Erdal), bazı Aygaz-otogaz istasyonlarına uğraya uğraya (her istasyonda 20 dakikalık işleri vardı) İstanbul'a kadar gidecekti. 


İlk durak Gelibolu idi, oraya varınca indik araçtan, dedik "kimse durmazsa seninle devam ederiz biz.". Ama biri durdu, değişik bir adamdı, adını da soramadık. O da Keşan'a kadar gidiyordu. 80 km/saat hızla ağır ağır vardık Keşan'a. Orada bir kavşakta indik ve inmemizle Aygaz'cı Erdal'ın bize yetişmesi ve yanımızda durması bir oldu. ((: Çok komikti. O da Keşan'daki bir Aygaz'a gidiyordu, bizi biraz daha stratejik bir yere kadar götürdü. 15-20 dk. sonra yine oradan geçecekti ve bizi alacaktı, kimseyi bulamazsak. ((: 

Ama bulduk; hem de süper ötesi bir tesadüf oldu, 1,5 ay önce Asos'ta kaldığım yeri işleten aileden biri durdu; gözlükten ben tanımadım ama o tanıdı ((: http://icimdensohbetler.blogspot.com/2012_07_01_archive.html yazısında 7 aylık bir kızdan ve yaşadığımız büyük aşktan (Hiranur) bahsetmiştim, onun babası işte! Onunla da İstanbul'a kadar devam ettik.

Bu arada Zeyd yollarda hep uyukladı, gerçi Silivri yakınlarında ben de sızdım bir ara. Neyse Beylikdüzü'nde indik, metrobüs + metro ile Taksim'e ulaştık. Zeyd ıslak hamburgeri pek özlemiş, ayağımızın tozuyla birer tane yedik. Sonra 3.Mevki'ye ye gidip orada da bi'şeyler yedik. Bilmeyenlere şiddetle önereceğim bir mekan bu arada. İstiklal'deki caminin iki arkasındaki sokakta küçük bir mekan; lezzetli ve de iyi fiyatlar sunuyor. Şeker de insanlar. Çoğunlukla orada yiyorum ben.

Bu arada otostop çekerken, durmayan şoförlerin beden dili, hareketleri çok komik oluyor. Hareketleriyle "sola-sağa dönücem" diyen, "araba çok dolu" diyen, "ne bok yiyosunuz" diyen vs... Hele bir tanesinden sonra yerlere yattık nerdeyse. Adam bayağı bayağı sohbet etti bizimle, ama ne dedi anlamadık hiç. İçini döktü resmen... Selam olsun ona da.

Sonra Hanzade (jamci o da) ile buluştuk; ama ben çabucak kalkıp dans dersine geçtim. Ders gayet keyifliydi...

Sonra da, gündüz beni arayan Neslihan'a (biz ona "Nes" diyoruz, bi de üniversiteden arkadaşım) gittim. Bir süre sohbet ettik, pek keyifliydi. Biraz güncelledik birbirimizi; jamden, iş durumlarından, İstanbul'da yaşamanın anlamsızlığından falan bahsettik... 

Burası da İstanbul'daki ikinci adresim oldu böylece. Birkaç gün buralardayım, sonrasına bakıcam. Burada da pek rahatım, pek huzurlandım girer girmez. Teşekkürler Ness!!!

11 Eylül 2012 Salı

göçebe günlükleri - gün 8 (devam), 9 - Dardanos

Yarın sabah İstanbul’a doğru yola çıkacağız. Feribotla karşıya geçip oradan otostop çekeceğiz. İki erkek (Zeyd’le ben), işimiz biraz zor olabilir ama bakalım…

Bu arada yarın akşam dans dersimin ardından ne yapacağımı, nerede kalacağımı henüz bilmiyor olmam da ne garip.

Bugün çok keyifli geçti. Ama öncesinde, dün akşam yazdıktan sonra Arizona Dream’i izlediğimizi paylaşmak istedim. Çok yıldır aklımda olan ve bir türlü izleyemediğim filmlerden biriydi. Pek değişik bir film bu arada, anlatması ne zor… Ama niye anlatayım ki zaten.

Hah işte, bugün çok güzeldi. Dardanos’a gitmeye karar vermiştik dünden zaten. Hatta Yağmur (İstanbul’dan yenice bir arkadaşım) da buradaymış, o da gelecekti. Sabah kalktık, Le Mantı’da hızlıca kahvaltı ettikten sonra Yağmur’un bindiği otobüsü yakalamak üzere epey bir koşturmamıza rağmen muvaffak olamadık. Ama Zeyd de pek oyalanıyor kardeşim. Evden de geç çıkmıştık, sonra böyle oldu işte. Bir sonrakine atlayıp vardık Dardanos’a. Zeyd’in anneannesine uğradık, Zeyd üst-baş değiştirdi ve nasıl becerdiyse, bunu da 20 dakikada falan gerçekleştirdi. ((:

Yağmur’la ben de, onu beklerken anneanne ve komşularla sohbet ettik. Hamur açıyorlar, erişte vs. hazırlıyorlardı. Nasıl şeker insanlar ama… Bir de yaşlarına göre çok genç ve dinç. Bu arada, açtıkları yuvarlak hamurları yerlere ve koltuklara dizmişlerdi ve hem benim, hem Yağmur’un bu hamurları minder zannedip, bıraksalar üstlerine oturacak olmamızı nasıl açıklamak lazım, hiç bilmiyorum.

Zeyd geldi nihayet, sahile gittik. İlk gittiğimiz yerde çok kalmayıp biraz ileriye gittik ve akşama kadar orada takıldık. Pek keyifli geçti tüm gün. Deniz çok güzeldi, muhabbet de öyle. Fotoğraf falan çektik. Sonra artık akşama doğru anneanneye doğru gidip bi’şeyler atıştıracakken Yağmur bir kez daha denize girmek istedi. Koştur koştur girdik, sonrası iyice keyifliydi. Abuk subuk hallerde fotoğraflar çektik ve çok eğlenceliydi. Hatta ilk kez bloga bu fotoğraflardan birkaçını ekleyeceğim sanırım. Koşarken, hoplarken, zıplarken… Çok güldük ama, çok…


Anneanneye gidiş, o gün yapılan eriştelerden (hem de yine o gün yapılan tarhanadan da sosla yapmışlar, çok güzeldi), çay eşliğinde poğaça, kek vs. yiyiş, otobüse atlayış ve Yağmur’dan ayrılıp eve dönüş… Geldikten sonra da yine ara ara bi’şeyler yedik, içtik; kitap okudum, bugünkü fotoğraflara bakıp –fazlaca– sesli güldük, falan… Arada Jam’cilerden Ayşegül, Hülya falan aradı, çok güzel geldi; sonra Emek aradı, o da güzel geldi (evet, her şey güzel geliyo, n’apiyim!). Bu arada bugünlerde okuduğum ve an itibariyle bitirdiğim bir kitaptan ayrıca bahsedeceğim ama şiddetle tavsiye etmek istediğim için burada da adını geçirmek isterim: Ayrıntı Yayınları’ndan “Göğü Delen Adam” adlı kitap. Gerçekten çok iyi… Bana da Elif verdi, iyi ki verdi. Kısa da bir kitap ama çok şey var içinde. En az birkaç kez okuyacağım, gibi görünüyor.

Şimdi de biraz sohbet edip uyuyacağız herhalde. Yarın sabahtan yollara düşeceğiz; bakalım neler gelecek başımıza…

10 Eylül 2012 Pazartesi

göçebe günlükleri - gün 5 (devam), 6, 7, 8 - Erdek-Yeniköy-Çanakkale

Zeyd’lerin dükkan - Le Mantı

Yollar çok keyifli. Birkaç gündür sürekli hareket halindeydik. Ama bugün biraz yavaşladık.

Cuma gecesi 12 civarında Erdek’e vardık. Bülent’in annesi biraz döktürmüş, sağ olsun. 3-4 çeşit zeytinyağlı, pilav, tavuk, kavun, komşudan gelen bol isotlu çiğ köfte. Tam rakılıktı yemekler ama biz Avşa Adası’nda yapılan Bortaçina şaraplarından almıştık 2 şişe, onları içtik. 3’e kadar falan yiyip, içip, muhabbet ettikten sonra yatmayı başarabildik. Çok keyifli bir geceydi.

Cumartesi sabahı Bülent bizi 7:45’de kaldırdı (halbuki 8 diye anlaşmıştık.). İlk iş doğruca denize girmek oldu. Tahminimizden daha iyiydi su sıcaklığı ama çok rüzgarlıydı. Biraz yüzdük, sonra evde süper bir kahvaltı… Tabii ki dünyaları yedim.

Öğleye doğru Yeniköy’e doğru yola çıktık. Yeniköy, Jam’i yaptığımız yer bu arada; Çanakkale-Bayramiç’e bağlı. Yolda Çan’dan Balıkçı’nın ihtiyacı olan birkaç malzemeyi toparlayıp oraya vardık. Özgür, bizden önce gelmişti oraya. Sarılmalardan, öpüp koklaşmalardan sonra, doğrudan ağaçlara, tarlalara daldık. Böğürtlenler, incirler, çeşit çeşit domatesler… Zaten bundan sonra orada burada nasıl o kötü domatesleri yiyeceğim, hiç bilmiyorum. O nasıl aromalar, her bir çeşidinki kendine has…

Şimdi eve geçiyoruz...

19:45 Zeyd’lerin evi'nden devam

Sonra eve geçtik. Orada Volkan ve Eda ile tanıştık. Volkan bir aydır falan Balıkçı (Yeniköy’deki mekanın ortaklarından, Jam katılıcılarından) ile kalıyor, orada gönüllü olarak işlere yardımcı oluyor. İnşaat mühendisi ve bir yerde çalışıyormuş ama şehir hayatının anlamsızlığını fark ederek kırsala geçmeye karar vermiş. Şu an için, uzunca bir süre orada kalacak gibi görünüyor. Bu, onun hiçin hem kırsal hayatı deneyimleme şansı, hem de bu hayatı öğrenerek, ilerleyen zamanlarda kendi hayatını da bu şekilde kurabilmek. Ara ara küçük sohbetler yapabildik; buradaki hayatın birçok zorluğunun da olduğundan, yapacak çok iş olduğundan ve yalnızlığın getirdiği bir yabanilikten bahsetti. Umarım istediklerini yapabilir.

Eda da Volkan’ın arkadaşı. Sadece hafta sonu için gelmiş Yeniköy’e. Biz gittiğimiz sırada yalnızca birkaç saattir oradaydı, sabah gelmişti, ama “çok uzun zamandır burada gibi hissediyorum.” dedi. Köyde zaman algısı gerçekten bambaşka.  Biz de toplam 24 saat orada kaldık ama o kadar uzun süre kalmış gibiydik ki… Eda da bir şirkette çalışıyormuş, mali işler falan, sıkıcı şeyler yani. İleride o da bu tip bir hayata atılmak istiyor ama henüz erkenmiş galiba.

Akşama kadar sohbet ettik, güldük, Jam anılarını canlandırdık. Birkaç bira içtik… Akşama doğru da yemek işine giriştik. Eda’yla Volkan orada yetişen muhteşem baklalarla fava yaptılar, biz Özgür, Zeyd, ben salata yaptık. Sonra her şey hazır olunca, Zeyd Çanakkale’den getirmiş olduğu mantıları pişirdi bize. Sarımsaklı yoğurdu falan da hazırlamıştık zaten. Mantılar yendi, sonra rakılar açıldı. Burcu, yeni almış olduğu maaşıyla Tekirdağ altın seri almıştı (reklama girmek pek iyi değil ama…). O ne lezzet yahu! İlk ikişer teklerimizi bitirince Yeni Rakı’ya düşmek zorunda kaldık ama olsun. Kafalar güzelleşmeye başlamıştı ne de olsa.

Tabii ki müzik! Çoğunlukla Bülent, zaman zaman da Balıkçı saz çaldılar. Özgür önce vurmalılarla, sonra gitarıyla eşlik etti. Ben de biraz vurmalı çaldım. Çok çok keyifliydi. Rüya gibi bir geceydi. Erol Abi ve … Abi’lerin (adını hatırlayamadım) katılımı da renk kattı. Türkülere katıldılar, zeybek ve sonrasında çiftetelli oynadılar, … Abi birkaç uzun hava söyledi. Çok çok güzeldi. En son biraları da tükettikten sonra odaya geçtik. Bütün minderleri, döşekleri yan yana dizdik, 7 kişi o şekilde uyuyacaktık. Bunu en son üniversitedeyken yapmıştım! Hülya’nın tüm konuşma ısrarlarına ve susmayan çenesine rağmen (Hülya alınmıyorsun, değil mi?) uyumayı başardık. Ama nasıl oldu, hala anlamış değiliz. Gerçi Bülent’in taktiği faydalı oldu sanki. Söz aldı konuşmak için, ama bir cümle söyledi, 30 sn durdu, bir tane daha söyledi, yine sustu… Derken bizi uyuşturmayı başardı ve daldık. Evet, Hülya da daldı.

Sabah bir kısmımız tarlaya domates toplamaya gitmeyi başarabildi, ama bir kısmımız (ben dahil) uyanmayı başaramadı. 10 civarında uyandık ve kahvaltı sofrasına oturduk. Orada yapılan muhteşem peynir, orada yapılan muhteşem domates sosu (salça gibi bi’şey ve çok güzel), oranın kendi domatesleri, zeytinleri ve taptaze köy yumurtaları ile harika bir kahvaltı yaptık. Burcu’yu destek olduğu proje ile ilgili görüşme için Bayramiç’in bir köyüne, Zeyd’i sınavına gitmek üzere Çanakkale’ye, Bülent’i eşi Neslihan’a ve aşırı tatlı kızı Elif’e doğru uğurladık. Bülent gitmeden önce mutfağın yanındaki avluda yine müzik yaptık biraz. Bi’ ara doğaçlama çaldık ve uyum harikaydı. Bayağı bayağı heyecanlandım. ((: Sonraki birkaç saati de salçanın yapımını izleyerek ve biraz da yardımcı olarak, sohbet ederek geçirdik. Bir ara, Jam’de etkinliklerin yapıldığı bölüme geçtik, Hülya, Özgür ve ben. Bir süre konuşamadık bile. 45-50 gün önceki hallerimiz, diğerleri geldi aklımıza. 7 gün aralıksız bir arada, ve o küçücük mekanda olunca, herkesi o kadar özümsemişiz ve mekanla birleştirmişiz ki, tek tek gördüm sanki herkesi. Hatta oturdukları yerlere, oturma şekillerine kadar orada bizimleydiler. Çok ilginç bir duyguydu. Sonra Balıkçı da katıldı bize. Dördümüz biraz sohbet ettik, içimizden geçenleri paylaştık. Güzeldi yine, çok güzeldi…

Akşamüstüne doğru da yola çıktık. Volkan bizi kamyonetle anayola çıkardı. Giderken ve gitmeden önce de, sürekli, böyle bir kamyonetin kasasında uzun yol yapmak istediğimi söyledim, durdum. Oradan Balıkçı Bursa tarafına doğru, biz de tam ters tarafa, Çanakkale’ye gidecektik. O otostopla 3 araçla Çan’a gidebilmiş, sonrasında “normal” yollarla devam etmiş. Biz de çok az araç geçen o yolda epey (belki 45 dakika kadar, belki daha az) bekledikten sonra, bir kamyon durdu ve bir dileğim daha gerçekleşmiş oldu. Hülya ön tarafa oturdu, biz Özgür’le kamyonun kasasına atladık, Ezine’ye kadar o şekilde gittik. Çok keyifliydi de, sabah o araçla kiremit taşımış olmaları ve bahsi geçen kiremitlerin tozlarının araçta kalmış olması bizi mahvetti. Gözümüz, kulağımız, saçımız, her yerimiz tamamen kiremit tozu ile kaplandı, 1 saatlik yolculuk sonunda. Gözümüzü açamadan, ayakta, demirlere tutunarak tuhaf ama bir yandan da keyifli bir yolculuk yaptık. Özgür, sonlara doğru yerde duran PVC kapılardan birinin üstüne yattı. Ezine’de indik, oradan da başka biri bizi arabasına aldı ve Çanakkale’ye kadar getirdi. Bu arada adamın soyadı Gezgin’miş, bir çocuğa verilecek güzel bir isim olabileceğini konuştuk. Bir yandan da çok sorumluluk yüklemek gibi gerçi…

Çanakkale’ye vardık, Zeyd ile buluşup eve geldik, banyoda kiremit tozlarından arınmayı başardık. Sonra dışarı attık kendimizi. Burcu da işini bitirip katıldı bize, balık ekmek yedik, sonra Kordon’a gidip güzel bir dondurma, sonra birer bira aldık ve deniz kenarında oturduk. Çok keyifliydi sohbet, güzel fotoğraflar da çektik. Üşümeye başlayınca eve doğru yola çıktık ama yemeye de devam ettik. Önce mısır, sonra kokoreç, eve gelince de şarap. Evet, yedik içtik birazcık! ((:

Sonra maalesef Hülya ve Burcu’nun otobüs saatleri geldi. Tam zamanlı çalışan bu arkadaşlarımızı İstanbul’a uğurlayıp eve döndük biz. Özgür ve Zeyd’le sohbete ve kalan şaraba devam ettik. Çok yorgundum ben, çok iştirak edemedim ama gidip yatamadım da bir türlü. Yarı kapanan gözlerle takıldım onlarla. Konu en son ilişkilere falan da gelmişti ne güzel ama gözümü açamıyordum artık. Epey geç saatlerde yatmayı başardık.

Son zamanların en uzun uykusunu uyudum; Zeyd’in telefonu çalıp uyandığımızda saat 12:30 idi. Kendime gelmişim nihayet! Kahvaltı, sohbet… Gitme sırası Özgür’e geldi, akşamüstü onu da gönderdik ve kaldık Zeyd’le. Kordon’da yürüyüş, Çanakkale’yi sevmece… Küçük bir şehir ama pek güzel, pek yeşil, pek sakin, ucuz da… Sonra annesi Leman Abla’nın işlettiği Le Mantı’ya gittik, bir şeyler atıştırdık, oradaki çay ocağından koruk suyu içtik. Ne güzeldi yahu… Birkaç saat takıldıktan sonra eve geldik, şimdi de yazıyorum işte…

7 Eylül 2012 Cuma

göçebe günlükleri - gün 5 - yollar


Karacabey’e doğru yoldayız. Bülent kullanıyor, Burcu yanında. Ben ve Hülya (şimdi uyuklamaya başladı.) arkadayız. Pek yazacak havada hissetmesem de yazmak istedim. En azından “şunu yaptık, bunu yaptık” diye özetlemek…

Hülya’yı alıp yola düştük akşam. Feribot kullanmadık da, körfezden dolaştık. Seviyorum o yolu. Hepimiz açtık ama Orhangazi’de yenecek köftelerin hayali ile tuttuk kendimizi; Burcu’nun getirdiği Muş ekmeği ve hıyarlarla idare ettik. Orhangazi’ye varıp da Yusuf’ta köfteleri götürürken beklediğimize değdiğini düşündüm ama.

Bu arada yolda, Bülent’in zengin ötesi arşivinden çok güzel albümler dinledik; ama özellikle Bach – Oriental (ya da öyle bir isim) albümüne bayıldık hepimiz. Bach’ın bestelerine perküsyonun eşlik ettiği çok güzel bir çalışma. Şiddetle öneririm.

İşte sonra da Gemlik falan derken İzmir yoluna düştük. Pek bi’şey yok içimde.

göçebe günlükleri - gün 4 - dinlenmece

4. günün sonuna geldik. Bu, Ekin'deki son günüm, en azından şimdilik. Uzun uzun yazmayacağım ama bir özet belki...

Bugün bütün gün evde oturdum; biraz GeziJam ile ilgili çalıştım, çokça Fikret Kızılok ve sonra Bulutsuzluk Özlemi dinledim saatlerce. Bu gruba bugüne kadar gereken önemi vermediğimi fark ettim; tüm şarkıların sözleri içime içime işledi resmen.

Akşamüstü olunca yemek yapmaya koyuldum. Dedim, "son günümde mutlu edersem bu insanları, yine gelmeye yüzüm olur hem.". Çok da mutlu ettim gibi. Bana numara yapmadılarsa her birini pek beğendiler. Hatta Sinan, ilk kez parça et yemiş çocukluğundan beri. ((: O kadar güzel yapmışım demek ki... Etli patlıcanlı bi yemek yaptım fırında, adını da patlıcanlı emre kebabı koydum; bir de yayla çorbası yaptım; bir de börülce salatası. Dünden kalan yoğurtlu semizotu (onu ben yapmadım) ve yemek sonrasında çayın yanında browni (onu da Ekin yaptı valla) de vardı. Biraz fazlaca yedik hepsinden.

Sonra da, 1 yıl boyunca dünyayı gezen bir adamın çektiği belgesel filmi (A Map for Saturday) izleyip, biraz da gaz alıp, günü bitirdik. Ekin yattı şimdi, Sinan "Karısını Şapka Sanan Adam" diye bir kitap okuyor, yeni başladı. Ben de günü özetliyorum; bundan sonra "Papalagi"ye başlayacağım.

Bundan sonraki birkaç gün çok hareketli; yarın gece Erdek'teyim, Cumartesi Çanakkale-Yeniköy, Pazar'dan itibaren 2-3 gün Çanakkale falan...

Not: Salı ya da Çarşamba günü dönmüş olacağım; nerede kalacağımı bilmiyorum. ((:

6 Eylül 2012 Perşembe

Göçebelik de nereden çıktı?

Bu arada bu göçebe günlere başladım da, neden başladım... Çok net bir hedefim yok. Ya da var mı acaba...

Benim hayattaki derdim büyük aslında: Sistemin ta kendisi, olan biten neredeyse her şey. Bu çalışma düzeni, sabah 9 - akşam 6'lar, (Tabii bununla kalmıyor ve çokça mesailer falan vuk'u buluyor. O zaman hepten kahroluyorum.) tüketim kültürü, yüzeysel yaşamlar, doğadan kopuş, her yeri tahrip etmeler, 3. köprü için yüzbinlerce ağaç kesmeler ve böylece milyonlarca canlının yaşam hakkını gasp etmeler... Gerçekten bu yol, yol değil.

Şimdi bunların her biri için yüzlerce yazı yazılır ve yazılıyor da... Burada bu konulara tek tek girecek değilim de, işte ben bunların dışına çıkmak istiyorum. Başka bir hayatın mümkün olduğunu, önce kendime sonra başkalarına kanıtlamak istiyorum. Evsizlik, bunun adımlarından biri. Yaşamak için çok az şeye sahip olmak gerekmesiyle ilgili bir parçası. Ama tek başına yetmez tabii. Yine de para lazım, değil mi? Şimdilik rahatım bu konuda neyse ki (işsizlik maaşından daha güsel bi'şey olamaz sanırım); ama işte zamanla, param olmadığında da yaşayabilmenin yollarını bulabilmeyi umuyorum. Türkiye'de ve dünyada ekolojik çiftliklerde gönüllülük, sokakta müzik yapma, belki dans etme ve hatta top vs. çevirme, GeziJam projemiz ve uçuşan başka şeyler... Takım elbisesiz, mesaisiz, ama aslında daha çok çalışılan, daha çok paylaşılan, daha doğal ilerleyen bir hayat.

Kendimi, mümkün olduğunca sistemin dışına çıkarıp, bir yandan da diğerlerine de ilham olma kaygım var. Elimden geldiğince bunları gerçekleştirmeye çalışıyorum işte şimdilik. 2 ay sonra bunlar çok saçma gelebilir veya mümkün olmadığını düşünebilirim. Ama sanmıyorum... Hem gelse de bi'şey olmaz ki...

göçebe günlükleri - gün 3

Göçebe hayatı pek güsel, pek çok sevdim ben.

Bu sabah da kalktık, Bülent'le kahvaltımızı yaptık; sonra hayatımda ilk kez bir uzman psikolog ile görüştüm. Bu servisi zumbara'dan aldım bu arada. (bilmeyenler, en acilinden www.zumbara.com) "İyisin" dedi bana, "duygu ve düşüncelerin gayet tutarlı ve doğru çalışan bir süzgecin var..." gibi gibi. Zaten terapilik bir durumum olduğunu düşünerek gitmemiştim ama yine de böyle bir fırsatı değerlendirmek istemiştim. Çok güzel geçti; birçok şey paylaştım, yorumlar yaptı, 1-2 konuda fikirlerini paylaştı... İyi ki gittim.

Sonrasında, Duygu ve Kutsal'la buluşmak üzere Cihangir'e doğru geçtim, akşama kadar onlarlaydım. Sohbet, muhabbet, yeme - içme... Sonra İstiklal ve çevresinde dolandım, yeni deldirdiğim sağ kulağım için küpe baktım ama içime sinmedi. Biriyle gitmem lazım, kendim beceremicem bu işi. Bu arada İstiklal'de, 2011 (sanırım) 24 Nisan'ında askerde ölen (hatta kasıtlı olarak  öldürüldüğüne yönelik ciddi iddialar olan) er Sevag Nişanyan ile ilgili bir yürüyüş vardı, son 2 aydır körelmiş aktivist tarafımla bu gruba katıldım. Hrant'tan sonra, bir kişi için daha "Hepimiz Ermeniyiz" diye slogan attım.

Sonra dans dersimi verdim, pek keyifli geçti, çok eğlendik. Ben kesin çok eğlendim de, öğrenciler de yüzüme gülüp arkamdan "deli bu yaa" diye konuşmuyorlardır umarım. ((:

Neyse sonra atladım 112'ye, yine Ekin'e geldim. Kapıyı anahtarımla açınca, "hop noluyo yaa, anahtarla giriyorsun bu saatte!" dedi; ben de kapıyı kapadım ve zili çaldım, geldi açtı sağ olsun. ((: Ayak üstü eğlendik işte... Gençlik... Bi'sürü ıvır zıvır atıştırdım, Ekin'in yaptığı muhteşeme yakın browni'den yedim.

Şimdi de işte günü özetleyip, 2 lokma bi'şeyler okuyup yatma zamanı geldi.

Keyfim pek yerinde. Çalışmamak güzel, işsizlik maaşı güzel, kira ödememek güzel, arkadaşlar-dostlar güzel...

5 Eylül 2012 Çarşamba

göçebe günlükleri - gün 2

İkinci günün sonuna geldik. Gayet kendi evimdeymişcesine (kelimeye dikkat) kalktım bugün, duşumu aldım falan... Sonra atladım Deniz'e gittim. Bu arada bugün hem Deniz, hem Bürge blogla ilgili çok önemli önerilerde bulundular. Hatta en önemlisi şuydu sanki, çeşit çeşit insanların adları geçiyor ama bunların kim olduğunu falan da anlatmak, karakterlerden bahsetmek lazım... Beni ve çevremi yakından tanımayan kişiler de bu yazıları okuyorsa, haklılar aslında, yapmak lazım. Hatta fotoğraflarını falan da iliştirsem daha mı güzel canlanır ki?.. Öte yandan, şu anda kendime yazar gibi yazıyorum ve bunu seviyorum; okuyanları ne kadar gözetirsem, o kadar doğallıktan uzaklaşır mı bu iş, diye de bir endişem yok değil. Bu yazıda birer cümle ile de olsa açıklasam bari, bakalım nasıl olacak. Başka önemli önerileri de oldu aslında Bürge'nin ve diğer arkadaşların da... Ama bunları yazmaktansa, zamanla uygulamaya dökmek daha iyi sanki.

Mesela Deniz dediğim insan, TEB UCB adlı şirkette 4 ay birlikte çalıştığım, sonra şirket kapanınca iş hayatında yollarımızın ayrıldığı ama -artık 5 yıl oldu, maşallah- arkadaşlığımızda hiçbir gerilemenin vs.nin yaşanmadığı, aksine her geçen gün daha fazla şey paylaştığım ve büyük oranda aynı kafada hissettiğim, çok çok sevdiğim bir arkadaşım. Bürge de, Anadolu Jam (Anadolu Jam'i anlatmak pek zor ama Anadolu Jam'in sonlarına doğru yazmış olduğum şu "abuk" yazı belki fikir verebilir: http://icimdensohbetler.blogspot.com/2012/08/simdi-ne-yapmal.html) denen muhteşem organizasyonda tanıştığım, bir ihtimal dünyanın en tatlı insanı. Bu hafta sonu taşınacak o da; yardım edecektim hatta ama Cuma gecesi itibariyle birkaç günlüğüne İstanbul dışına çıkacağımdan mütevellit (biri "mütevellit" mi dedi?) olamayacak korkarım. (Bu tanıtma faslı çok mu uzuyor acaba... Kısaltayım bakalım...)

Upuzun ve pek keyifli bir kahvaltı yaptık Deniz'le; laf lafı açtı, hiç durmadan 4 saatten fazla sohbet ettik. Dünyada niye varız, bu insanlar ne yapıyor, neyin peşinde, biz ne yapıyoruz/yapmalıyız, iş hayatı niye böyle saçma sapan, sosyalist geçiniyoruz ama nasıl hala Kapital'i bile okumamış oluruz, okunacak çok kitap var, seyredecek de çok film, gibi bir çok meseleyi çözdük bitirdik çok şükür.

Konuşmalara doyamadık, daha olsa bir fili bile konuşurduk (bkz. o kadar açım ki bir fili bile yiyebilirim). Sonra ben çıktım Korhan'la buluştum. Korhan da eski ev arkadaşım olur; kendisi Nisan ayında beni sattı ve evlendi. Onun yerine Polat geldi, falan... Korhan'la Mecidiyeköy'de buluştuk; dondurma yedik, sohbet ettik ve çok iyi geldi. Özlemişim meğer... Ama ikimizin de yapması gereken şeyler olduğu için (zaten mesai saati içindeydik de) çok uzatamadık ve ayrıldık. Korhan'dan, Burak'a (Burak da odamı -şimdilik- geçici olarak devrettiğim arkadaşım) vermek üzere benim evin anahtarlarını aldım, eve gittim. Anahtarları bıraktım eve, dün yıkamış olduğum çamaşırları topladım, bir yerlere tıkıştırdım ve çıktım.

Vapurla Kadıköy'e geçiş; sonra Ekin'le buluşmaca ve eve gelmece... Ekin, dün yazmıştım, göçebe günlerimdeki ilk durağım. Yine Jam'den arkadaşım olan aşırı yakışıklı ve aşırı güzel sesli adam Sinan'ın sevgilisi. İnanmazsınız o da aşırı tatlı bir insan; bu iş nasıl olacak anlamadım... Neyse, sonra yemek işlerine koyulduk. Dünkü çok aşırı güzel yemekler duruyordu zaten, bunlara ek olarak ben de muhteşem somon soslu (tarifi benim uydurmam ve çok güzel) makarnamdan yaptım. Yemekleri yaparken Bürge (bahsettim), Hülya ve Bülent de (onlar da Jam tayfasından ama artık övgü sözleri yetersiz kalacak, bir de okuyanlar beni samimiyetsiz sanacak diye övemiyorum da; ama aşırı şahane insanlar, şimdilik bu kadarını söyleyeyim.) geldiler. Afiyetle yedik hepisini. Mis oldu.

Yemeklerin yanında ve sonrasında birkaç da bira içmiş olabiliriz tabii bu arada. Lafı mı olur...

Yemek sonrasında esas buluşma nedenimiz olan GeziJam toplantısına geçecektik (Bununla ilgili kısacık yazı da şu ola: http://icimdensohbetler.blogspot.com/2012/08/gezijam.html) ama öncesinde uzunca bir sohbet faslı oldu; GeziJam biraz sonlara sıkıştı. Yine de önemli kararlar aldık; mesela 13-18 Ekim tarihlerinde pilot uygulamamızı yapmaya ve 10-12 gün içinde pilot çalışmamızı da içeren birçok konuyu etraflıca konuşmak üzere geniş katılımlı bir toplantı yapmaya karar verdik. Önümüzdeki hafta Cuma gecesini, Cumartesi sabah ezanına bağlayacak gibiyiz, bakalım...

E şimdi de geldim, yazıyorum bir süredir. Bir şeyler okuyasım var ama yoruldum. Sabah da 9 civarında kalkacağıma göre okumadan (hadi belki azıcık okuyarak) uyusam iyi olur.

Son bir şey; akşam birkaç kez çok sevdiğim biri ile konuştum uzun uzun. Çok üzgündü, çok mutsuzdu, çok morali bozuktu... En son konuşmada ve sonrasında da mesajlaşma ile devam ederken, kısmen daha iyi hissettiğini fark ettim ve çok çok sevindim. Çabucak daha da iyi hissetsin, hatta bence hemen buraya gelsin. İhtiyacı olan şey bu sanki. Hatta ısrar etmek gibi olmasın ama kesin gelsin mesela.

Çok uzun olmuş; ya sıkıcı oluyorsam...

4 Eylül 2012 Salı

göçebe günlükleri - gün 1 - evden çıkış

Başladım; ciddi ciddi başladım. Bu akşam 19:30 itibariyle evi, odamı ve ev arkadaşımı Burak'a bıraktım ve şu anda göçebe hayatımın ilk akşamının sonlarındayım. Ve bu da yeni blogun ilk yazısı olmuş oluyor; göçebe günlüklerimin ilk yazısı yani (blogun adını "göçebe günler" koydum ama "göçebe günlükleri" veya başka bir şey mi olsa? Önerisi olan olursa, yorum kısmına yazsa mesela, olma mı?). Dün gece (aslında bu sabah) saat beş buçuğa gelirken uyuduğumdan, şu anda çok uzatamayıp bayılabilirim.

Metrobüse, oradan da otobüse atladığım gibi Ekin'lere geldim. Sinan ve Ekin beni süper bir tavuk sote (bişey mantarı ile yapmışlar hem de, neydi o yahu?..), şahane bir takım zeytinyağlı biber dolmaları ve kocaman bir kase salata ile, daha da önemlisi müthiş birer güler yüzle karşıladılar. Beni beklerken de açlıktan ölmüşler bu arada.

Gelmemle yemek masasına oturmam arasında geçen 30 saniyede elimi yıkadıktan sonra yemeye koyulduk. Her şey çok güzeldi yahu, tek bir yemek de "fena değil" olsun, değil mi? Yok, gerçekten çok güzeldi. Bir de kahvaltıyla duruyordum zaten, mest oldum; ayrıca çok yedim. Neyse ki utangaç, çekingen falan değilim de rahat rahat yedim de yedim. Yarasın bence...

Sonra oturduk, çayla birlikte cevizli baklavalarımızı yedik; işin kötüsü onlar da çok güzeldi. Sonra bol muhabbet, paylaşım... Bir ara Sinan'ın, bin beş yüz dakika arkadaşıyla telefonda konuşmasından faydalanıp kendisini de bayağı çekiştirdik, iki arada bir derede. İyi oldu, iyi...

En sonunda da Sinan'in sokmaç adını verdiği oyunu oynadık. Aman ne keyifli bir oyundu o da. Nasıl anlatılır ki... 4'e 4 bişey var, kahverengi ve sarı piyonumtrak şeyler var. Onları bu 4'e 4 şeyden geçiriyorsun, 4'lü sıra yapmaya çalışıyorsun falan. Fotoğrafını çekip paylaşmak lazım, yoksa Dostoyevski-vari betimlemeler yapmam gerekebilir. Ya da belki vazgeçip şu anda durabilirim. Evet, bu daha iyi. Biliyorum, hiçbir şey anlaşılmadı ama yapacak bi'şey yok. Kabaca XOX oyunu tarzı bir oyun aslında yahu. Evet, böyle daha kolay oldu! Ama güzel oyun, kafayı açıyor. Bir de acemi şansımla Sinan'ı 3-2 yenmiş olmam...

Ekin de, Sinan da halet-i ruhiyemi pek merak ettiler ve sordular; ama tuhaf bir şekilde çok normal hissettiğim için çok farklı bir his içinde değil(d)im ki... Sanki her gün evimi bırakıp, başka insanların evinde kalmaya gidiyormuşum gibi(ydi). Sırt çantamı aldım, evden çıktım, kulağımda müzik buraya geldim. Yaşadığım herşeyi bu kadar hızlı kanıksamama şaşırıyorum çokça, ama seviyorum da bu özelliğimi.

Ha bu arada, bu rahatlığım büyük oranda benim kendimi bilmezliğimden kaynaklanıyor olmakla birlikte, Ekin ve Sinan'ın da bunda büyük payı olduğunu unutmayalım. İkinci kez geldiğim bu evde, o kadar rahat ve "misafir değil" hissettirdiler ki, ben de çok hızlı adapte oldum. Damacanadan su alırken yere döktüğümde Ekin'in Vileda'nın yerini söylemesi falan mesela... Güzel güzel, pek güzel.

Öyle işte; yatacağım yavaştan. Yarın çok iş var. Deniz'le kahvaltı organizasyonu, sonra Korhan'la kısa bir buluşma, sonra müsaitlerse Duygu ve Kutsal'lara gitmece, sonra akşam GeziJam toplantısı (toplantıyı her nerede yaparsak, öncesinde yemek yapmayı da umuyorum.), hatta sonra bi plan daha... Arada bugün terk eylediğim "evim"e de uğramam lazım az bi'şey... Neyse ki çalışmıyorum yahu; bunca işin altından nasıl kalkardım, nice olurdu halim ("nice"yi de hep ingilizce "nays" gibi okuyorum zaten.)

Böyleyken böyle oldu; ilk günüm sona eriyor. Keyfim son derece yerinde, böyle de devam eder bence. Hadi bakalım...